Superwizja jest m.in. procesem uczenia się, w którym superwizant (psychoterapeuta zgłaszający się na superwizję) pracuje z bardziej doświadczonym specjalistą nad wzbogacaniem własnych umiejętności i doświadczenia. Oczywiście podczas takich sesji dane pacjentów nie są ujawniane, jednak psycholog dzieli się ze swoim mistrzem problemami na które napotyka w terapii. Wspólnie szukają rozwiązań problemów, a w przypadku gdyby na którymś etapie pojawił się błąd próbują go naprawiać. 

Głównym zadaniem superwizji jest stworzenie przestrzeni do refleksji dla terapeuty. Może odbywać się w formie indywidualnej lub grupowej wraz z innymi psychologami. Praca skupia się na zrozumieniu problemów pacjenta, jego reakcji na terapię i oporów. Problemy pacjentów bywają też przenoszone na zachowania i reakcje terapeuty. Musi on być w stanie odpowiednio zareagować na takie sytuacje, podobnie jak próby manipulacji ze strony pacjentów. 

Superwizja jest czymś w rodzaju szkolenia/nauki dla terapeuty. Oprócz tego może on także korzystać z pomocy psychologicznej tak jak każdy z nas. Oczywiście nie może to mieć wpływu na terapię i relacje z własnymi pacjentami.  Praca z Pacjentem otwarta na wzajemnym zrozumieniu i empatii opiera się także na świadomości, że osoba, która przed nami siedzi, nie jest „biednym zaburzonym”, w pełni zależnym od naszej pracy. Tak więc oddzielenie własnych problemów od pracy z pacjentem jest konieczna.  Różne podejścia terapeutyczne skupiają się na różnych aspektach funkcjonowania człowieka, ale każdy terapeuta powinien szukać w swoim Pacjencie zasobów, mocnych stron na których budowany jest proces terapeutyczny.